از نظر آموزه های وحیانی قرآن، هدایت از جمله ایمان نور الهی است که زینت و آرایه حقیقی انسان و قلب اوست.(حجرات، آیه 7)

البته همه انسان ها از یک نور عمومی و تکوینی به نام هدایت تکوینی برخوردارند.(طه، آیه 50) این نور عمومی که آسمان و زمین یعنی همه هستی و آفریده ها را روشن کرده است، دل های حتی کافران و منافقان و مشرکان را به یک معنا روشن ساخته است؛ زیرا همه هستی در دایره ربوبیت نورانیت الهی هستند.(نور، آیه 35)

اما کسانی که گرفتار ضلالت هستند، کم کم از این نور عمومی خود را محروم می سازند و با دفن و دسیسه امکان بهره برداری از آن را از دست می دهند.(شمس، آیات 7 تا 10)

این دسته افراد از نور خاص الهی که همان نور ایمان است محروم می شوند، چنان که خدا به صراحت درباره منافقان می گوید که ایشان از جمله محرومانی هستند هر چه تلاش می کنند تا از این نور خاص الهی برخوردار شوند نمی توانند.(بقره، آیه 17) از همین روست که از شناخت حق و باطل و گرایش درست محروم می شوند؛(همان) زیرا دست یابی به نور خاص نیازمند عنایت خاص الهی است که ایشان خودشان به دست خودشان خویش را محروم ساخته اند؛ از همین روست که خدا می فرماید از هدایت به نور عام و خاص محروم شده اند.(نور، آیه 35)

اما مومنان با استفاده از نور عام هدایت بهره مند از نور خاص می شوند که با اینان در همه هستی از جمله قیامت است.(تحریم، آیه 8)

از نظر قرآن نور خاص هدایت را می بایست در جایی خاص جست و جو کرد که همان خانه پیامبر(ص) و اهل بیت اوست. (نور، آیه 36) بر همین اساس تنها ثقلین یعنی قرآن و اهل بیت(ع) هستند که از این نورانیت الهی برخوردار هستند و هر کسی نورانیت خاص می خواهد می بایست به ثقلین مراجعه کند.

دشمنان سعی می کنند با هر وسیله ای شده این نور هدایت خاص الهی را خاموش کنند(توبه، آیه 32) اما خدا اراده اش بر این است که این نور خاص الهی هم چنان بتابد و دل های اهل ایمان را روشن سازد.(همان)

در این جنگ خدا نیز «نار» و آتش دشمنان که یک نفر آن را روشن کرده است، خاموش می کند، تا دشمنان از جمله منافقان هم چنان در تاریکی ها و ظلمات خود خواسته باقی بمانند و از بصیرت محروم باشند .(بقره، آیات 17 تا 20)